Konan sem gekk um Ísland með reisn, hárið sítt eins og silfurtærir fossar í morgunsárið. Hún var fegurðin sjálf, en innra með henni logaði eldur – óbeislaður og óviðráðanlegur. Hún stóð há og stolt eins og fjöllin, sterk eins og grjótið, en hjarta hennar sló af krafti þeirra sem aldrei beygja sig.

Þeir kölluðu hana óstýriláta. Þeir kölluðu hana skapstóra. En var hún ekki einfaldlega frjáls kona sem neitaði að lúta vilja annarra? Hún var gefin manni að henni forspurðri – en gat nokkur maður nokkurn tíma átt Hallgerði? Nei! Þeir sem reyndu að leggja bönd á hana fundu að örlögin sjálf vörðuðu henni leið, því enginn sló Hallgerði Höskuldsdóttur án þess að jörðin svaraði fyrir hana.

Hún gekk í gegnum lífið eins og stormur. Menn féllu í skugga hennar, sumir fyrir ást, aðrir fyrir hefnd. Hún elskaði Glúm, en þegar hönd hans hófst gegn henni var hann orðinn dauður maður. Hún giftist Gunnari Hámundarsyni, hugrökkustum allra manna, en þó var það ekki hugrekki hans sem réði yfir henni. Þegar hann lá særður og bað hana um lokk úr hári sínu til að vefja um sár sín, brann í hjarta hennar eldur fortíðar. Hún hafði séð ást breytast í vald. Hún hafði séð loforð breytast í hlekki. Og í því augnabliki varð hún tákn frelsisins – konan sem lét ekki undan, ekki einu sinni fyrir ástina.

Eftir víg Gunnars lifði hún áfram, ekki í skugga liðinna daga heldur með reisn konu sem hafði sigrað lífið með eigin sjálfstæði. Hún settist að í Laugarnesi, þar sem öldurnar hvísla enn nafn hennar. Þeir reyndu að grafa hana í þúfu, en Hallgerður lifir áfram – í vindinum sem leikur um klettana, í hafinu sem skellur á ströndum Íslands, í hjörtum þeirra sem vita að sönn reisn felst í því að vera sinn eigin herra.

Hallgerður langbrók – ekki bara kona, heldur kraftur. Ekki bara saga, heldur eilíf goðsögn.